می‌خواستم بدونم چند جلسه دارم که بشینم سیلابسا رو بنویسم. تقویم رو از مهدیه گرفتم. شروع کردم شمردن.« یک، دو، سه، چهار...عه! روز معلم!...» جلوی خط تیره‌ش که رسیدم خشکم زد..
همه‌جا بروم به بهانه ی تو که مگر برسم در خانه‌ی تو
همه‌جا دنبال تو می‌گردم که تویی درمان همه دردم
یا اباصالح مددی مولا
پ.ن: به فال نیک می‌گیریم..
من نه صائبم نه شیخ‌بهایی نه علامه که بخواهم در وصف سیر در آفاق و انفس بنویسم و بخوانم... همین از زندگی عوامانه‌مان ما را بس که بفهمیم هیچ اتفاقی خودش نیفتاده. همین کافی‌ست گاهی چشممان به بعضی از مداربندی‌های اطرافمان که به اذن خودش نشانمان می‌دهد بیفتد..
پ.ن: هفده دوره اختلاف در طی این مدت برایم به قدری کوچک شده که احساس می‌کنم تاریخ از مکان‌های خیلی دوری که در ذهنم جا داشت به خیلی نزدیک نقل مکان کرده. این‌ها همه حاصل دوستی با یک دوره اولی‌ست. گویی تصور ساخته شدن ماشین زمان هم برایم دیگر حکم معجزه ندارد..
پ.پ.ن: و باز حکایت همان خیلی دور خیلی نزدیک های قدیم... اما برعکس گذشته که متعلق به آینده بود این‌بار از جنس گذشته ست..
