خیال لطیف

چندماه قبل در جلسه مادران به یک تفریح جدید پی بردم که می‌توانم جهت گذراندن لحظات رقت بار جلسه، فرزند هر مادر را تشخیص دهم. سرگرمی جالب و گاه طنزآلودی بود. گاها آن‌چنان غرق در نقش صورت مادر در جهت حل معما می‌شدم که متوجه نبودم ممکن است این رفتارم موجب آزار یا سو برداشت کسی شود. 

اینکه چرا بعد از این همه مدت یاد آن حرکت مضحکی که از سر شیطنت کودکانه خود کرده بودم افتادم چهره عجیبی بود که امروز در حین گشتن به دنبال شخصی در جمعیت، حرکت جستجویم را متوقف و میخکوب کرد. گویا  در کسری از ثانیه تمام معادلاتی که در جلسه مادران برای هر مادر حل می‌کردم ناخودآگاه با نگریستن به چهره‌ی آن خانم به وجود آمد. و جالبتر آنکه جواب آن معادلات هدایت می‌شد به شخصی که اصلا تصورش هم نمی‌توانستم بکنم! 

یک لحظه، یک چهره، چندین معادله، جواب خطا...!

حتی همین جواب‌های خطا حال آدم را خوب می‌کند. همه ی جواب‌های غلط همیشه بد نیستند..!شاید حتی یک جواب خطا مطلوب‌ترین جواب باشد...

سقوط فرهنگی

اینکه در عصر حاضر با این حجم گسترده از پیشرفت علم و  فرهنگ (!) حداقل در سطح ادعاهایمان ، هنوز اشخاصی پیدا می‌شوند که بگویند: «چقدر ناراحت کننده ست از مسافران این پرواز جراح و استاد پروازی و تیمی از مشانیر و فلان کس و بهمان کس بودند..» قلبم را به درد می آورد.اینکه ملاک ارزش‌گذاری انسان‌ها در یک جامعه فرهنگی این القاب و عنواین بی‌ارزش باشند، زنگ خطری‌ست برای جلوه‌های فقر فرهنگی. 

از آنجا که ایمان عجیبی به این قضیه دارم که عیب جویی در نهایت به ارتکاب خود فرد به همان عیب منجر می‌شود، لازم به ذکر است مع‌الاسف من نیز یکی از افراد همین جامعه محسوب می‌شوم. شاید درد این تفکر فاسد را زمانی بیشتر متوجه شدم که بی‌تابی معلم‌م در غم از دست دادن جوان خود را لمس کردم. جوانی که عمرش را فدای پدر و مادری سالخورده کرده بود و از خواسته‌های خود برای همین امر گذشت کرده بود.

کسی چه می‌داند. شاید همان جراح و متخصص نفس هزاران نفر را به تنگ آورده باشد.( که متاسفانه کم مشابه این جریان را در مشاهدات خودم از جامعه ندیده ام)

کسی چه می‌داند.. شاید جای خالی مرد جوان بیشتر از جای خالی آن جراح حس شود..!

امیدوارم روزی برسد ریشه‌ی تمامی این ارزش‌گذاری‌های بی‌منطق و بی‌اساس با روشنگری اهل معرفتش از میان برده شود تا شاهد روزی نباشیم که از ریخته شدن اینهمه خون برای ارزش‌هایمان پشیمان باشیم.. 

 

پ.ن: ان‌ اکرمکم عندالله اتقاکم... 

جهل مرکب

شیخی از شیوخ روانشناس می‌فرمودند ایرانی‌ها به علت فراگیر شدن رانت در دستگاه‌های اداری و سازمانی به افسردگی مبتلا هستند. بالادست غمگین از عدم شایستگی لازم برای جایگاه و زیردست دلخور از جایگاهی که محق آن نیست. بلافاصله بعد از این اظهار، مطلبی که مدت‌هاست درگیرش بودم در ذهنم نقش بست. نمودار داینینگ کروگر حقیقت تلختری از درد جامعه من را فریاد می‌کشید. تلخی این ماجرا برمی‌گردد به قطع امید از علاج آن. اگر رانت به معنی گفته شده به دلیل آگاهی طرفین شناسایی شده باشد می‌توان امید داشت صورت مساله تشخیص داده شده. اما مبتلایان به نقاط ابتدایی نمودار را هرگز نمی‌توان متوجه صورت مساله‌ای کرد که خود نصف حل مساله ست..

 

 

 

پ.ن۱: گاه حتی خود شخص ماهم به این بیماری لاعلاج مبتلا می‌شویم. 

پ.ن۲: اللهم اخرجنی من ظلمات الوهم و اکرمنی بنور الفهم اللهم افتح علینا ابواب رحمتک و انشر علینا خزائن علومک برحمتک یا ارحم الراحمین