هروقت حرف از جبران می‌شه احساس خفگی می‌کنم. حتی وقتی آیات مرتبط با توبه رو می‌خونم جدای از تحیر از وجوه رحمانی حضرت حق، حس می‌کنم خود خدا هم از روی اشراف به میزان سختی و سنگینی روانی فعل جبران کردن، راه توبه رو انقدر برای بنده‌هاش آسون گذاشته. این مدت دوستان نزدیکی که متوجه کمرنگ شدن حضورم شده بودن، بهم حس همدلی و حمایتی غیرمنتطره‌ای رو دادن که از شرمی که بهم عارض شده زبانم قاصره. اینجا می‌نویسم که یادم نره این محبت‌ها رو روزی باید به بهترین شکل جبران کنم و کار سختی در پیش دارم.
پ.ن: ما آدم‌ها عجب موجودات عجیبی هستیم. جاداره یه متن مفصل جداگانه از آدم‌های دوسر طیف خیر و شر در به کارگیری هوش و خلاقیت بنویسم.
