سی‌پی‌آر

سی‌پی‌آر بیمارستان جای جالبیست. آدم‌هایی که بیرون از آنند تند‌تند قدم می‌زنند، گریه می‌کنند، دعا می‌کنند، حالشان بهتر از بیماری که برای زنده ماندن با دستگاه بیماری که برای زنده ماندن با دستگاه شوک دست و پنجه نرم می‌کند نیست.

آدم‌های بیرون از اتاق از یک چیز می‌ترسند. از «نبودن»!

از نزدن ضربان قلب عزیزترین شخص دنیایشان، از جای خالی یک آدم.

اتاق شوک جای بد و جالبیست، تمام قول‌های عالم پشت درش داده می‌شود! تمام خوبی‌هایش یادآوری می‌شود!

حالا چشمتان را ببندید. بدترین آدم زندگیتان را درون این اتاق تصور کنید. فرض کنید تنها کسی هستید که او دارد. به خوبی‌هایی که قبلا به شما کرده فکر کنید.

به جای خالیش،

نبود آدم‌ها را هیچ کینه‌ای پر نمی‌کند!

لطفا در زندگیتان یک اتاق سی‌پی‌آر، یک اتاق شوک داشته باشید!

و خوبی‌های آدم‌های بد دنیایتان را احیا کیند.

بعضی روزها امروزمان به فردا نمی‌رسند...

ستایش قاسمی 

 

 

 

گفت ما جمله احوال آدمی را یک‌به‌یک دانستیم

...

بعضی باشند که سلام دهند و از سلام ایشان بوی دود آید؛ و بعضی باشند که سلام دهند و از سلام ایشان بوی مشک آید. این کسی دریابد که او را مشامی باشد. یار را می باید امتحان کردن، تا آخر پشیمانی نباشد. سنت حق این است: اِبْدَأْ بِنَفْسِکَ. نفس نیز اگر دعوی بندگی کند، بی امتحان از او قبول مکن.

...

 

شمس تبریزی- فیه ما فیه 

 

 

پ.ن۱: فرق دیدگاه من با مولانا اینه که بعضی آدم‌ها بدون حتی سلام هم نشون می‌دن چیکاره‌ن. به‌قول رفقای روان‌شناس بادی‌لنگوئجشون ضایه ‌ست :)))  به گمونم مولانا جانم بادی لنگوئج نمی‌دونسته :))))

پ.ن۲: فقط همین شب‌های غرق و فنا در مولانا! فقط!