توفیق اجباری

اینکه یک عده به طرز عجیبی روی سپیده‌ی آسمان‌جلی حساب باز می‌کنند تعجب خود همان سپیده را برمی‌انگیزد. بقیه که جای خود دارند!

تجربه یک کلاس پر از شیطنت و خلاقیت‌های آنی و گاه به گاهشان، خانوم معلم خانوم معلم گفتن‌های مکرر و سوال‌های خاله زنکی‌شان، غش و ضعف‌‌های دخترانه‌شان، همه و همه دلیلی شد تا خستگی یک هفته ندانم‌کاری‌هایم یکجا به در شوند. 

 

پ.ن۱: تنها حس عذاب آور لمس شدن گذر زمانی بود که قبلا به این شدت و حدّت درکش نکرده بودم. سخت بود دیدن همان شیطنت‌های خودمان پشت درهایی که بسته شدنشان را باور نمی‌کردم..

 

تقویم آموزشی

می‌خواستم بدونم چند جلسه دارم که بشینم سیلابسا رو بنویسم. تقویم رو از مهدیه گرفتم. شروع کردم شمردن.« یک، دو، سه، چهار...عه! روز معلم!...» جلوی خط تیره‌ش که رسیدم خشکم زد..

                                

                                                      همه‌جا بروم به بهانه ی تو                    که مگر برسم در خانه‌ی تو

                                                      همه‌جا دنبال تو می‌گردم                      که تویی درمان همه دردم 

                                                                                     یا اباصالح مددی مولا  

                      

پ.ن: به فال نیک می‌گیریم..