زیاد پیش می‌آید. حداقل برای چون منی. دیگر نمی‌توان نشست و دست روی دست گذاشت و تنها در دلت فریاد بزنی: ای کاش قضاوت نمی‌کردند...
تنها باید آموخت صبور بودن را...
تنها باید ایمان پیدا کرد به عدل الهی...
تنها باید ذهنت را پاک کنی تا دلت رنگ چرک به خود نگیرد٬ همچون آینه که هرچه دید را فراموش کرد...
سهراب زیبا می‌گوید:
از چه دلتنگ شدی؟!
دل‌خوشی‌ها کم نیست..
مثلا خورشید..
روی زمین نشسته بود. کمرش درد می‌کرد. بلند شدن برایش مشکل شده بود. به زمین نگاه می‌کرد به کدام نقطه اتکا کند که بلند شود. «یا زهرا..». برخاست..
به گمانم٬ وقتی مرا حمل می‌کرده خیلی اذیت شده بود که نامم...
اللَّهُمَّ أَنْتَ السَّلاَمُ وَ مِنْکَ السَّلاَمُ وَ لَکَ السَّلاَمُ وَ إِلَیْکَ یَعُودُ السَّلاَمُ.
زمستان گذشته‌است٬
گل‌ها شکفته‌اند٬
باز زمان نغمه‌سرایی فرارسیده‌است...
.
.
.
سپیده که سر بزند٬
در این بیشه‌زار خزان‌زده٬
شاید دوباره گلی بروید،
شبیه آنچه در بهار بوییدیم…
پس به نام زندگی
هرگز٬ مگو هرگز…
پ.ن: أَیَحْسَبُ الْإِنسَانُ أَن یُتْرَکَ سُدًى
