زنجیره بخشندگی

با عجله سوار ماشین می‌شم. فکر این‌که امروز قراره دوباره چه روز عجیبی رو تو شرکت بگذرونم میاد حالمو خراب کنه که گوشی رو برمی‌دارم تا یه چیزی بذارم بلکه این‌جوری حواسم رو پرت کرده باشم. نگاهم می‌افته به لیست بلندبالای پادکستای گوش نکرده. یه‌ذره بالا پایین می‌کنم، بلخره روی یکیشون متوقف می‌شم و صفحه رو نگه می‌دارم: مهربان‌ها جهنم سازند. درونم جرقه‌ای می‌خوره و شروع می‌کنم به گوش دادن..:

«.. خاک، آب و مواد لازمه رو به ریشه می‌ده،

ریشه، میوه رو به آدم می‌ده. میوه رو که به خاک نمی‌ده!

ولی انسانی که میوه رو می‌خوره فربه می‌شه، روز مرگ هم جسمش رو به خاک می‌ده. و این یه زنجیره‌ست..»

می‌رم توی فکر. گرچه  با این فضا بیگانه نیستم و گاهی هم کاملا داوطلبانه توی همین زنجیره بودم، اما خودم رو صادقانه بخوام زیر ذره‌بین بذارم، انگار یه جاهایی هم در پی یک مجموعه آسیب‌ها، شدم آدم دودوتا چارتایی که چه بسا با یک مشت گزاره منطقی رفتارم رو در اون لحظه هم تحسین می‌کردم. نمی‌دونم! شاید توی دنیای مالتی فاکتوریال خیلی فعل غلطی هم نباشه و اونقدرها هم جای سرزنش نداشته نباشه. اما چیزی که راجع بهش مطمئنم اینه که این من الان، اون نسخه‌ای از من نیست که دلم می‌خواست.

مثل خیلی وقتا ذهنم پر می‌شه از تناقض و درگیری. در کنار اینکه ذهنم مشغول گزاره دوستی می‌شه که می‌گفت: «اگر از باغی یه تن می‌شه میوه گرفت فقط چندکیلو برداشت کردی، بدون باختی»، همزمان درگیر پیدا کردن مرز ظرفیت خودم می‌شم که چقدر می‌تونم توی این میدون که از ثانیه‌ی بعدی خودم باخبر نیستم، خودم رو توی این چالش بذارم و به جای ثواب، کباب نشم!

 

 

پ.ن۱: اعتراف به ضعف‌ها و خطاها نیازمند جرات‌ورزیه. انگار اینجا ناخواسته زمین خاکی خوبی برای این تمرین شد.

پ.ن۲: این پادکست پر از نکات قابل تامل بود. جا داره بازهم گوش بدمش.

 

بی‌پدربزرگی

یک سال شد که از پیشمون رفتی و هنوز عادت نکردیم به نبودنت. یک سال انگار مزه‌ هیچ عیدی رو بدون تو نفهمیدیم.

 

 

کاش می‌شد مثل قدیما که تو لحظه‌های تلخ و شیرین دستمون رو می‌گرفتی و کمکمون می‌کردی تا کنار بزرگیت قد بکشیم، الان هم بودی و خودت کمکمون می‌کردی با این غم نبودنت بزرگ بشیم..

 

 

وسط همین روزهای خاکستری

وسط ِهمین خندیدن‌های ریز به فیلم آموزشی چگونگی آرایش با ماسک در این روزها، وسطِ غمِ حالِ بدِ متخصصی که در شرایط حاد تنفسی، ماندن در خانه را برای خالی ماندن تختی برای مردم ترجیح می‌دهد، وسط ِهمین دلهره‌ی سلامتی هفتاد و دو ملت آشنا و غریبه، وسطِ همین روزهای چشم‌دوخته شده به یک «یُسر» فراگیر، در پس این روزهایی که «عُسر» فراگیر بود، اصلا وسطِ همین هاگیرواگیر (مخصوصا واگیرش!)، چشمانم را می‌بندم و دلم را خوش می‌کنم به لبخندی که در روزگاری نه خیلی دور، پس از همان روزهای تاریک، بر لبان خواهرم جاری شد. لبخندی که با دیدنش روزنه‌ی کوچک قلبم جان می‌گیرد و شعر سهراب بر دلم جاری می‌کند: 

 

...

من در این آبادی پی چیزی می‌گشتم

پی خوابی شاید

پی نوری، پی ریگی، پی لبخندی

...

زندگی خالی نیست

مهربانی هست سیب هست ایمان هست

آری

تا شقایق هست زندگی باید کرد

...

 

دلم را خوش می‌کنم به همین روزنه‌های گذران در نوسان. آرام که می‌شوم، هوس می‌کنم که دست‌های کوچکم را باز به سوی دعا دراز کنم. دعا کنم برای حال خوش کشور غم‌آلودم. دعا کنم برای سر زدن صبح امید در دل ما جوانک‌های اندکی تراشیده و خراشیده‌ی خسته‌دل. دعا کنم که نور اگر از این خانه رفت هم، خیلی دور نشود.. 

 

در ستایش خداداد و خدادادها

توی گوشیش دنبال یه عکس می‌گشت که طرح نقاشی بعدیش رو از روی اون انتخاب کنه. به یه عکس که رسید شروع کرد به داستان گفتن:

«من عاشق نورم. همیشه صبح‌ها پنجره اتاقمو باز می‌کنم که نور بیشتری بیفته روی فرش اتاقم. اون‌روز هم به همین عادت، پنجره رو باز کرده بودم و نشسته بودم پشت میزم. مشغول کارم بودم که ناگهان متوجه صدای ضعیف عجیبی شدم. برگشتم که منبع صدا رو پیدا کنم، نگاهم افتاد به یه فنچ که کف اتاقم بود. من بازم فنچ توی خونه داشتم ولی اون نمی‌دونست بازم اینجا فنچ هست. چون اونا توی اتاق پشتی بودن و صداشون نمیومد.هوا سرد بود. پیش خودم گفتم طفلک حتما گرسنه‌شه. یادم افتاد تازه ارزن‌هامون تموم شده. بلند شدم رفتم توی آشپزخونه یه کم جو پوست‌کنده بیارم براش. تا برگشتم، دیدم سرجاش نیست. اول فکر کردم رفته. رفتم برم بقیه کارم رو انجام بدم که دوباره همون صدای مبهم و ضعیف از اتاق پذیرایی اومد. اونجا بود که متوجه شدم داره صاب‌خونه می‌شه! برش داشتم بردمش پیش دوستاش. انگار که از اول هم اومده بود بیاد پیش همونا. از فردای اون روز هی به قفسشون سر می‌زدم ببینم کارم درست بوده یا نه. توی همین سر زدنا، به ذهنم رسید اسمش رو بذارم خداداد. چون وسط روز از پنجره‌ی رو به نور اومده بود. بعد از چند روز که مطمئن شدم خوشحاله، کمتر بهش سر می‌زدم. مدت زیادی فقط غذا و آب می‌ذاشتم توی قفسشونو می‌رفتم. به‌نظرم همه‌چیز روبه‌راه می‌اومد. یهروز توی همین لحظه‌ی غذا دادنا، چشمم افتاد به خداداد. دیدم دمش کوتاه شده. اول فکر کردم مریض شده و پرهاش داره می‌ریزه. اما بعد چندروز دقت بیشتر، متوجه شدم از دمش، پرهاشو جدا می‌کنه می‌ذاره زیر تخم‌های توی قفس که قرار بود جوجه بشن. اونجا بود که اشکم درومد از قشنگی‌های دنیا..»

همین‌جور با لبخند ساکت شد و خیره خیره به عکس روی گوشیش نگاه می‌کرد. توی چشماش فریادهای بی‌صدای مملو از دردی بود که روانه‌ی اون عکس و خداداد می‌کرد. همون دردی که خیلی از انسان‌های کره خاکی با پناه بردن به موجودات غیرانسان خونگی تسکینش می‌دن. همون موجوداتی که نه حافظ داشتن که با غزلش زنده بشی، نه سعدی داشتن که با سهل‌های‌متنعش مبهوت بشی و نه حتی نیوتن داشتن که با تماشای افتادن سیب دنیای علم و دانش ما انسان‌ها رو دگرگون کرده باشه!

یک آن رفتم توی عالم خودم و شروع کردم به فلسفیدن‌های همیشگیم: شاید یک علت اینکه ما انسان‌ها این لال‌بازی با حیوونات رو به دنیای سرشار از اشتراک و کلمه ترجیح بدیم، این باشه که دنیای ما خلا عمل به تمام این مفاهیم و معانی رو داره. و در واقع داریم در دنیایی زیست می‌کنیم که مفاهیم وفاداری و نجابت و محبت و ... رو گرچه بسیار در ادبیاتمون با انواع و اقسام آرایه‌ها رصد می‌کنیم، اما از فقدان همین مفاهیم توی زیست روزمره‌مون، درحال رنج کشیدنیم! البته نه اینکه ادبیات هیچ خیری به بشریت نرسونده باشه!نه و قطعا نه. بلکه کلمات و ادبیات زمانی ارزشمند شمرده می‌شن که با رفتار ما سازگاری داشته باشن. در غیر این صورت همون کلمات و ادبیات کارکرد معکوس دارن. چه بسا به‌جای مرهم، می‌شن استخوان‌های در گلو!

بعد از چند دقیقه که تمام این افکار مثل آب روونی از سرم رد شد، خودش سکوت رو شکست و گفت: «خب حرف زدن بسه. بریم خداداد رو بکشیم.حتما قشنگ می‌شه طرحش!» منم لبخند زدم گفتم: «بریم. مثل خداداد! نه؟» اونم خندید.

 

پی‌نوشت:‌ شاید کمتر از پنج درصد داستان غیرواقعی بود. ایمان دارم دنیا به اندازه کافی خداداد داره. اما اینکه کی، کجا، به چه دلیل و حتی در چه جایگاهی توی زندگی هریک از ماها بیان رو نمی‌دونم. شاید هم البته بودن و یا هستند و ما هنوز ندیدیم.