| ما چون ز دری پای کشیدیم کشیدیم | امید ز هر کس که بریدیم ، بریدیم | |
| دل نیست کبوتر که چو برخاست نشیند | از گوشه‌ی بامی که پریدیم ، پریدیم | |
| رم دادن صید خود از آغاز غلط بود | حالا که رماندی و رمیدیم ، رمیدیم | |
| کوی تو که باغ ارم روضه‌ی خلد است | انگار که دیدیم ندیدیم، ندیدیم | |
| سد باغ بهار است و صلای گل و گلشن | گر میوه‌ی یک باغ نچیدیم ، نچیدیم | |
| سرتا به قدم تیغ دعاییم و تو غافل | هان واقف دم باش رسیدیم، رسیدیم | |
| وحشی سبب دوری و این قسم سخنها | آن نیست که ما هم نشنیدیم ، شنیدیم |
پرتو
در عین نوسان در تکامل.از روزنه به پرتو، شاید روزی هم سپیده..
سلام خوش آمدید
- سحابی‌ها ... می‌خوایم به سحابی جبار نگاه کنیم ، می‌گن اگه وقت سال تحویل به سحابی جبار نگاه کنی و آرزو کنی ،آرزوت برآورده می شه.البته اینو دخترا می‌گن.
- حالا کجاست؟
- چی؟
- همین سحابی هایی که می‌گین.
- آهان ... اگه به سمت غرب نگاه کنین ،سه تا ستارۀ پر نور می‌ینین که تو یه خطن، اون کمربند جباره اگه بیشتر دقت کنین سه تا ستاره کم نور دیگه هستن که پائین‌تر از بقیه هستن...اون ستاره وسطیه خود سحابی جباره. پیداش کردین ؟
- بله
- ا...البته این فقط صورت فلکیشونه‌ها . بیشتر سحابی‌ها رو فقط با تلسکوپ می‌شه دید.جبار یه زایشگاهه.ولی سحابی اسکیمو هم خیلی دیدن داره.قشنگ‌ترین قبرستونیه که توو عمرم دیدم.
- قبرستون؟
- آره ،سحابی هم محل تولد ،هم محل مرگ ستاره هاست.همه‌شون بر می‌گردن به همون جایی که ازش متولد شدن.
- مو نمی‌دونستُم ستاره‌ها هم می‌میرن.
- همه‌شون می‌میرن.خیلی از ستاره‌هایی که ما می‌بینیم شاید میلیون‌ها سال پیش مردن ولی ما به خاطر مسافتی که باهاشون داریم هنوز داریم اونها رو می بینیم.
- یعنی اینقدر دورن؟
- خیلی دور خیلی نزدیک! وقتی با دنیای خودمون مقایسه کنیم خیلی دورن اما اگر با کهکشان های دیگه مقایسه کنیم تازه می فهمیم چقدر به ما نزدیکن و ما خبر نداریم.
پ.ن: شاید مردیم، هنوز خبرش نرسیده!
دکتر سر کلاس بعضی دانشجوها رو مسخره می‌کرد که طرف اومده یه روز مونده به سابمیت مقاله از من موضوع می‌خواد واسه شرکت تو کنفرانس. چون اعتقادش بود که مقاله باید پشتش هدفی باشه و پژوهشی. ناخواسته یاد این افتادم که کلاس‌های انشا و نگارشی که گذروندیم چقدر مزخرف بودن. وقتی هیچ جوششی از درون شخص شکل نگرفته چطور بتونه دست به قلم بشه و بخواد از چیزی که شاید خودش هم درکی نداره بقیه رو همراه خودش کنه...
قسمت عمده‌ای از افکار این چندسال اخیر من شده همین فلسفه‌ی کارهایی که می‌کنیم. اصلا، دقیقا به معنای واقعی کلمه‌ی اصلا، خسته شدم از شنیدن جوابای «خب اینو که همه انجام می‌دن..» «خب نمی‌شه که اینو انجام نداد که!» و امثالهم، در سوالی که می‌پرسم :« فلانی چرا فلان کار رو می‌کنی.؟!..».(البته ممکن هست این سوال‌جواب کمی مستتر و هوشمندانه‌تر ظاهر بشن) خنده‌دارترین قسمت قضیه هم اونجاست که چقدر حس می‌کنیم موجودات عاقلی هستیم...!!!
یکی می‌گفت این رفتار مختص ایرانی‌جماعته. ولی بعدا این آزمایش رو خوندم فهمیدم همه ما انسان‌ها مبتلاییم. اولا هم خود من..!
اینکه این خصلت ما آدم‌ها از کجا نشئه می‌گیره شاید کمی‌ش به اجتماعی‌بالطبع بودنمونه. و اگر این قضیه از ذات و فطرتمون ریشه بگیره حداقل با محاسبه دست و پا شکسته ذهن ناقص من اینجور درمیاد که اصلا کار راحتی نیست مبارزه و از بن درست کردن و شخم زدن همه رفتارهامون و یافتن چرایی هر کاری که انجام می‌دیم. گاها حتی فکر می‌کنم باید کل روز فقط بشینیم به تفکر و زندگی فیلسوف‌مآبانه دست و پا کنیم بلکه به نتیجه‌ای برسیم که لزوما هم یک نتیجه نمی‌رسیم!!!
این که چاره چیه رو هنوز به‌طور واحد نیافتم. حقیقتا هم سخته و من خسته!!
پ.ن: کشتی عقل فکندیم به دریای شراب، تا ببینیم چه از آب برون می‌آید... (به‌قول چاره: صائبِ جان!)
از عجیب‌ترین سی‌ویک سه‌هایی بود که گذشت. سوپرایزی تولد زینب که می‌فته دقیقا شب تولد خودت و انقدر خوشحالی که بقیه که هیچ، خودتم یادت نیست که تولد خودته..
و فردا سحرش تا شب همینجور از زیر رگبار تبرکات یه عده دوست تخس‌تر از خودت مستفیض می‌شی و غرق در افکار دعاهای خوبی که برات می‌کنن...
واقعا شکر این دوستای خوب توی دنیا از توانم خارجه. نعمتی که می‌دونم لیاقتش رو ندارم..
پ.ن: انقد سر درست کردن این کیک با خاله و بچه‌ها خندیدم که موقع چاقو خوردنش کَأنّهٌ دارن تو قلبم چاقو می‌زنن..
