دروغ چرا..
این روزا حسرت زیادی می‌خورم که چندماهیه پیش زن‌دایی محیا نرفتم.
یه جورایی وقتی صفحه اینستاگرامم رو که می‌کشم بالا عکسای محیا می‌آد٬ تا فیها خالدونم می‌سوزم که چرا امروز من اونجا نبودم..
پ.ن: متاسفانه آدم هرچی بیشتر به دنیای شیرینی‌پزی آلوده می‌شه٬ بیشتر می‌خواد تو این منجلاب فرو بره.. :))) این از این دو سال. خدا بقیه‌ش رو به خیر کنه..
اگر یک روز با دلبر خوری نوش
کنی تیمار صدساله فراموش
کنی تیمار صدساله فراموش
کنی تیمار صدساله فراموش
کنی تیمار صدساله فراموش
کنی تیمار صدساله فراموش
کنی تیمار صدساله فراموش
کنی تیمار صدساله فراموش ......
پ.ن: می‌ارزه...
بسم الله
پارسال روز مادر برای اینکه غصه نخورد که بقیه خانواده کادو می‌دهند باهاش رفتم برای خودم یک دفتر یادداشت خریدم که در جشن دورهمی بگوییم زهرا خریده. شب دفترچه را گذاشتیم روی میز اتاق که فردا صبح باهم کادو کنیم و خوابیدیم. صبح که بیدار شدم دیدم خودش شب که من خواب بودم صفحه اولش را این شکلی کرده. نمی‌دانستم می‌تواند این کلمه را بنویسد. غافلگیری واقعی بود. گریه کردم.
پست اینستاگرام خانوم مرشدزاده عزیز
#دخترش #سندرم‌دان
حال‌وهوای خواندن «کشتی پهلو گرفته» سیدمهدی‌وشب‌های رمضان و حسرت حکومت علوی درپس تمام اتفاقات اخیر این ایام.
چیزی شبیه تقارن. شبیه شاید واژه کاملی نباشد. همان! دقیقا همان!
پ.ن: این المنتظر لاقامه الامت و العوج...
