زنجیره بخشندگی

با عجله سوار ماشین می‌شم. فکر این‌که امروز قراره دوباره چه روز عجیبی رو تو شرکت بگذرونم میاد حالمو خراب کنه که گوشی رو برمی‌دارم تا یه چیزی بذارم بلکه این‌جوری حواسم رو پرت کرده باشم. نگاهم می‌افته به لیست بلندبالای پادکستای گوش نکرده. یه‌ذره بالا پایین می‌کنم، بلخره روی یکیشون متوقف می‌شم و صفحه رو نگه می‌دارم: مهربان‌ها جهنم سازند. درونم جرقه‌ای می‌خوره و شروع می‌کنم به گوش دادن..:

«.. خاک، آب و مواد لازمه رو به ریشه می‌ده،

ریشه، میوه رو به آدم می‌ده. میوه رو که به خاک نمی‌ده!

ولی انسانی که میوه رو می‌خوره فربه می‌شه، روز مرگ هم جسمش رو به خاک می‌ده. و این یه زنجیره‌ست..»

می‌رم توی فکر. گرچه  با این فضا بیگانه نیستم و گاهی هم کاملا داوطلبانه توی همین زنجیره بودم، اما خودم رو صادقانه بخوام زیر ذره‌بین بذارم، انگار یه جاهایی هم در پی یک مجموعه آسیب‌ها، شدم آدم دودوتا چارتایی که چه بسا با یک مشت گزاره منطقی رفتارم رو در اون لحظه هم تحسین می‌کردم. نمی‌دونم! شاید توی دنیای مالتی فاکتوریال خیلی فعل غلطی هم نباشه و اونقدرها هم جای سرزنش نداشته نباشه. اما چیزی که راجع بهش مطمئنم اینه که این من الان، اون نسخه‌ای از من نیست که دلم می‌خواست.

مثل خیلی وقتا ذهنم پر می‌شه از تناقض و درگیری. در کنار اینکه ذهنم مشغول گزاره دوستی می‌شه که می‌گفت: «اگر از باغی یه تن می‌شه میوه گرفت فقط چندکیلو برداشت کردی، بدون باختی»، همزمان درگیر پیدا کردن مرز ظرفیت خودم می‌شم که چقدر می‌تونم توی این میدون که از ثانیه‌ی بعدی خودم باخبر نیستم، خودم رو توی این چالش بذارم و به جای ثواب، کباب نشم!

 

 

پ.ن۱: اعتراف به ضعف‌ها و خطاها نیازمند جرات‌ورزیه. انگار اینجا ناخواسته زمین خاکی خوبی برای این تمرین شد.

پ.ن۲: این پادکست پر از نکات قابل تامل بود. جا داره بازهم گوش بدمش.

 

بهای سنگین

توی دنیای غرغر و چک‌وچونه‌های بچه‌های دبیرستانی، یکی از جواب‌های پرتکرار معلمین به وقت پرسش‌های کلاسی (کتبی و شفاهی) این بود که: «بچه‌ها نگران نمره نباشید، این پرسش‌ها (شما از دید بچه دبیرستانی بخون امتحان) قطعا به نفع شماست. این‌ها نشانه‌هایی هستند برای آن‌ها که می‌اندیشند.»

توی این چندماه اخیر که با دقت بیشتری به روابط ارزشمندی که داشتم، بها می‌دم، بیشترین فکری که توی ذهنم می‌چرخه اینه که جای زهره توی همه‌ی این جمع‌ها خالیه. شاید قبل از فوتش اینقدر جای خالیش رو حس نمی‌کردم. حس نمی‌کردم چون هبچ‌وقت فکر نمی‌کردم اینقدر به معنای واقعی کلمه در حال جنگیدن با زندگیه و همیشه تصورم بود که مشغول به کاری هست که عمیقا باهاش خوشحاله. اما بعد از فوتش که خیلی از ابعاد برام روشن شده بود، شده بودم لبریز از درد و حسرت. دردی که دیگه واقعا نمی‌تونستی اینجا بگی :«فقط مرگه که علاج نداره..».

این روزا بعد از تجربه حس خوب هر دیداری که تازه می‌شه به این فکر می‌کنم که من یه باخت بزرگ دادم تا متوجه حضور چنین افرادی توی زندگیم باشم. گویا منم توی پرسش کلاسی‌ بدون آمادگی‌ای که زندگی ازم گرفت، مردود شدم و بهای سنگینی بابت این عدم توجه و آگاهی دادم.

 

 

پ.ن: دوستی می‌گفت دنیا یه وقتایی امتحا‌ن‌های تکراری از آدم می‌گیره. از همون‌جایی که رد شدی انقدر ازت امتحان می‌گیره تا قبول شی. امیدوارم توی امتحان بعدی بتونم بهتر عمل کنم و از این درد حسرت یه ذره خلاص بشم. 

 

بی‌پدربزرگی

یک سال شد که از پیشمون رفتی و هنوز عادت نکردیم به نبودنت. یک سال انگار مزه‌ هیچ عیدی رو بدون تو نفهمیدیم.

 

 

کاش می‌شد مثل قدیما که تو لحظه‌های تلخ و شیرین دستمون رو می‌گرفتی و کمکمون می‌کردی تا کنار بزرگیت قد بکشیم، الان هم بودی و خودت کمکمون می‌کردی با این غم نبودنت بزرگ بشیم..

 

 

باران آبان

 

 

جمشید اگه پاییز این‌قدی که تو می‌گی خوبه، چرا ما هر سال روز اول پاییز دل‌مون خالی می‌شه؟ همه به این زردی و نارنجی نگاه می‌کنن حال‌شون جا می‌آد، چرا ما بلد نیستیم؟ چرا همه رفته بودناشون رُ می‌ذارن برا پاییز؟ چرا پاییز هیشکی برنمی‌گرده؟ جمشید یه سیبیل نازک داره، سفید شده، خیــــلی ساله این‌جاس، همه‌ی پاییزای آسایشگاه رُ دیده. می‌گه: این درخت بزرگه نا نداره، وگرنه بهت می‌گفتم پادشاه فصل‌ها یعنی چی. می‌گم: جمشید یادته هف‌هش ده سال پیشا، این زن و شوهر اتاق بغلیه رُ ؟ یارو سیبیل از بناگوش دررفته‌ رُ می‌گم، واسه خودش هیبتی داشت قدیما، خوب باهم چسبیده بودن، آبان بود یا آذر، ماه آخر پاییز، که مدیریت قدیمی درُ با لگد شکست رفت توو، دید دست همُ گرفتن، تیکه و پاره، رفتن که رفتن. پاییز نبود؟ یه قلپ چای می‌خوره، می‌گه: آره یادمه. جمشید اون یارو که ته راهرو می‌شست، سرشُ می‌کرد تووحقوق‌بشر چی؟ همین وختا بود دیگه. بهش می‌گفتیم داداش حیف تو نیست؟ برو دنبال یه کار آبرومند. یه کلمه هم حرف نمی‌زد، هی فقط یواش می‌گفت: همینه آبرو. لاغر بود. اصن نفهمیدیم چرا آوردنش قاطی ما. یادته در حیاطُ زدن، رفتیم وا کردیم، کسی نبود. گذاشته بودنش پشت در، بی‌حقوق، با چشِ بسته، آبروشم دستش بود. پاییز بود بابا. جمشید پا می‌شه می‌ره کنار پنجره، فک می‌کنه ما حالی‌مون نیست. هرسال همینه کارش. می‌گم: جمشید ما چرا تا این زرد و قرمزا رُ می‌بینیم بند دل‌مون پاره می‌شه؟ پس کدوم رنگا قراره حال ما رُ خوب کنن ما مرخص شیم بریم پی کارمون؟ اون یکی رُ یادته رشید بود؟ دستاشُ تکون می‌داد. با عینک و سر فرفری وسط راهرو می‌گفت: لبت کجاست که خاک چشم به‌راه است. یه‌بارم خیال کردیم داره واسه دلبر می‌خونه، نزدیک بود سیراب شیردونش کنیم. چی شد اون؟ عشق صف نونوایی بود. هرچی از مدیریت پرسیدیم جواب سربالا داد. پاییز نبود؟ همین وختا بودا جونِ تو، که دیگه از نونوایی برنگشت، آخرم ورداشتن یه ورق کاغذ چسبوندن پشت شیشه، که خودسر شده، اشتباه شده باس ببخشین. آدم به‌دلش چطوری حالی کنه که اشتباه شده..؟

 

پ.ن: اِلهى عَظُمَ الْبَلاءُ وَ بَرِحَ الْخَفآءُ وَ انْکَشَفَ الْغِطآءُ وَ انْقَطَعَ الرَّجآءُ...