- سحابی‌ها ... می‌خوایم به سحابی جبار نگاه کنیم ، می‌گن اگه وقت سال تحویل به سحابی جبار نگاه کنی و آرزو کنی ،آرزوت برآورده می شه.البته اینو دخترا می‌گن.
- حالا کجاست؟
- چی؟
- همین سحابی هایی که می‌گین.
- آهان ... اگه به سمت غرب نگاه کنین ،سه تا ستارۀ پر نور می‌ینین که تو یه خطن، اون کمربند جباره اگه بیشتر دقت کنین سه تا ستاره کم نور دیگه هستن که پائین‌تر از بقیه هستن...اون ستاره وسطیه خود سحابی جباره. پیداش کردین ؟
- بله
- ا...البته این فقط صورت فلکیشونه‌ها . بیشتر سحابی‌ها رو فقط با تلسکوپ می‌شه دید.جبار یه زایشگاهه.ولی سحابی اسکیمو هم خیلی دیدن داره.قشنگ‌ترین قبرستونیه که توو عمرم دیدم.
- قبرستون؟
- آره ،سحابی هم محل تولد ،هم محل مرگ ستاره هاست.همه‌شون بر می‌گردن به همون جایی که ازش متولد شدن.
- مو نمی‌دونستُم ستاره‌ها هم می‌میرن.
- همه‌شون می‌میرن.خیلی از ستاره‌هایی که ما می‌بینیم شاید میلیون‌ها سال پیش مردن ولی ما به خاطر مسافتی که باهاشون داریم هنوز داریم اونها رو می بینیم.
- یعنی اینقدر دورن؟
- خیلی دور خیلی نزدیک! وقتی با دنیای خودمون مقایسه کنیم خیلی دورن اما اگر با کهکشان های دیگه مقایسه کنیم تازه می فهمیم چقدر به ما نزدیکن و ما خبر نداریم.
پ.ن: شاید مردیم، هنوز خبرش نرسیده!
